her yolculuk bir sonun başlangıcıdır aslında
her adım daha da yaklaştırır o sona

her şehre en uzak olunan zaman
o şehrin sisine dokunabilecek kadar yakın olunduğundadır

karnınızda kramp
iki büklüm olmuşken,
acının dağladığı yüreğe ulaşamadığınızda
yolun kenarındaki çiçeği gözyaşları suladığında
sadece yapraklar duyar
sisler içindeki çığlığı

renksizliğin sesini
gözler bile konuşamadığında
sessizliği seslendirdiğine binler, onbinler
mutlaklığın huzuruna boyun eğmek
varılamasa bile
uzanmak yol kenarına
görünmezlik yorganının altında
şehrin sisinde kaybolmayı kabullenmek...